Startseite
Latein
De gigante cupido
Pompeji 2004
Rom 2005
Trier 2007
Iter Memelense
Iter Sechellicum
Latein 6b
Latein 7b
Latein HF/GK 11
Latein HF 13
De gigante cupido

Hierbei handelt es sich um eine Übersetzung des Märchens “Der selbstsüchtige Riese” von Oscar Wilde. Diese Fassung wurde nach einer deutschen Übersetzung erstellt. Sie beansprucht nicht, ein klassisches Latein wiederzugeben und ist gewiß noch nicht fehlerfrei. Probleme schafft schon das Wort “selbstsüchtig”, für das der Menge meiner Meinung nach keinen adäquaten kurzen Begriff bieten kann. Wer einen besseren als “cupidus” weiß oder einen der zahlreichen Fehler findet, möge es mir bitte mitteilen. Ein Herunterladen dieses Textes und seine Verwendung zu kommerziellen Zwecken ist nicht gestattet. Man möge die diversen Alliterationen dem Übersetzer verzeihen und sich jetzt einfach nur amüsieren!                                     Visurgius

Oscari Wildei de gigante cupido
transtulit Christianus Germanicus Visurgius

Cum liberi post meridiem scholam relinquebant, ad hortum gigantis lusuri veniebant. Cui magno pulchroque herba viridis erat, in qua flores pulchri quasi astra in compluribus locis erant. Duodecim quoque persicae vulgares erant, quae in eunte vere roseae biancaeque florebant et autumno multas pomas ferebant. In arboribus autem aves sedebant et dulciter canebant, ut liberi audiendi causa iterum iterumque ludum intermitterent.

 “Quam feliciter hic sumus!” inter se clamabant.

 Aliquando autem gigas domum revenit. Qui amicum cornutum et qui hominum vesceretur visitaverat et septem annos apud illum manserat. Septem annis praeteritis omnia, quae illi dicere voluerant, narraverant – nam de quo narrare quiebant, multum non fuit – itaque domum remigrare consilium cepit. Domum regressus liberos in horto suo ludere vidit.

 “Quid hic facitis?” vultu torvo quaesivit, ut liberi fugerent. “Mihi hortus, hic hortus mihi est!” gigas dixit. “Quae res cuique intellegenda est. Nemini nisi mihi permitto, ut in horto luderet.”

 Ergo circum hortum moenia magna instruxit posuitque tabulam, in qua inscripsit:

 

Quis in hortum intrat, quamquam ei non permissum est, punietur!

 

Hic gigas cupidissimus erat.

 Nunc autem miseris liberis locus nullus, in quo ludere potuerunt, fuit. In via rustica quidem ludere conati sunt, sed illa pulveris saxarumque plena fuit et liberis displicuit. Ita schola finita moenia circumeuntes de horto pulchro, qui altera parte situs erat, tristes dixerunt.

 “Quam feliciter ibi erant!” inter se dixerunt.

 Tum in eunte vere ubique flores avesque parvae fuerunt. Sed in horto gigantis cupidi modo restitit hiems. In quo aves canere noluerunt, quoniam nulli liberi infuerunt. Arbores quoque florere oblitae sunt. Aliquando flos pulcher capitulum ex prato exseruit. Sed cum tabulum videret, liberos maestum est, ut humum revertus iterum domiret. Nives frigoraque tantum gavisa sunt.

 “Ver hunc hortum neglexit”, inquierunt, “itaque hic omnem annum vivamus!” Ergo a nivibus herba amicta est et color argentea arboribus a frigoribus inducta est. Deinde boreas, cum invitavissent, ut in horto habitaret, venit. Qui omnino pallio involutus toto die per hortum clamavit et flevit, ut fumaria de tecto caderent.

 “Hic locus amoenissimus est”, inquit, “grandinem invitemus!”

 Ita grando quoque venit.

 Cottidie tres horas in tectum domus se fudit, donec totos lapes sectiles praeter paucos perrupit. Deinde quam celerrime potuit totum hortum circumcurrit. Vestem canam tectus est et halitus glacialis fuit.

 “Non intellego, cur ver tardissime veniat”, gigas inquit, cum apud fenestram sedens in hortum frigidum biancumque oculos coniceret. “Tempestatem modo versuram esse spero!”

 Sed ver et aestas quoque non venerunt. Cum autumno autem in omnibus hortis poma aurea essent, in eo gigantis non fuit.

 “Cupidissimus est”, autumnus inquit. Ita ibi semper hiems est, et boreas grando frigus nivesque circum arbores saltaverunt.

 Aliquando mane gigas vigilans in lecto iacuit, cum carmina dulcia audivit. Quae illi dulciter ad aures sonare visa sunt, ut homines regis symphoniaci preaterire putaret. Sed modo avicula fuit, quae ante fenestram cecinit; cum autem diu non avem canentem audivisset, ei haec carmina orbis terrarum formosissima visa sunt. Ecce – statim saltare super caput eius grando et boreas flare desierunt, et suavitas odorum ad eum per fenestram apertam pervenit.

 “Verem nunc tandem venisse puto” gigas dicens lecto exsiluit et hortum spectavit.

 Quid igitur vidit?

 Aliquid maxime mirabile. Nam foramine moeniorum parvo liberi hortum irrepserant et in arborum ramis sederunt. In quaque arbore, quam videre potuit, puer sedit. Quae arbores, quod liberi denuo adfuerunt, ita laeti fuerunt, ut, cum sua sponte floribus se ornavissent, ramos super capita liberorum venuste moverunt. Aves autem circumvolarentes gaudio elati cecinerunt, et flores herba viridi excreverunt et riserunt. Quod spectare pulcherrimum fuit, sed in una horti angula nunc etiam fuit hiems. Ibi autem puerulus stetit. Parvus fuit, ut ad ramos non perveniret. Itaque iterum iterumque cucurrit circum arborem et flevit lacrimavitque. Quae arbor miseranda, super quam boreas flavit et ululavit, nunc etiam frogoribus et nivibus tecta fuit.

 “Ascende, puerule”, arbor inquit et ramos quam maxime potuit demisit. Sed puerulus parum magnus fuit.

Cum hanc rem vidit, animus gigantis commotus est. “Quam cupidissime fui!” inquit, “nunc scio, cur ver venire noluerit. Puerulum adiuvare cupio, ut ad arboris cacumen perveniat. Deinde moenia diruere volo et hortus meus in omni tempore liberis locus sit, in quo ludere possint.” De quibus rebus, quae fecerat, doluit.

Itaque tarde deorsus iit et sine crepitu portam aperiens hortum intravit. Sed liberi, cum eum spectarent, horruerunt, ut omnes fugerent. Hiems autem in hortum rediit. Qui puerulus modo non fugit, cum oculi lacrimarum pleni essent, ut gigantem advenientem non videret. Et gigas leniter a tergo aggressus et eum tenere in manum positum in arborem sustulit. Quae statim florere coepit et aves venerunt et eo loco cecinerunt et puerulus passis manibus gigantis collum complexus est et ei osculum dedit. Ubi ceteri liberi gigantem non iam malum esse viderunt, celeriter recurrerunt et cum his etiam venit ver.

“Hic hortus nunc vobis est, liberi”, gigas inquit et securim ad murum diruendum sumpsit. Et cum homines meridie ad forum adirent, gigantem cum liberis in horto pulcherrimo umquam spectato ludere viderunt.

Toto die luserunt et vesperi ad gigantem venientes dixerunt: “Molliter cubes!”

Qui interrogat: “Ubi est sodalis vester, hic puer brevis, quem, ut arborem ascenderet, adiuvit?” Quem gigas, quia osculum dedisset, maxime amavit.

“Ignoramus”, liberi responderunt.

“Eum postridie rursus veniat dicere debetis”, gigas inquit. Sed liberi eius domum ignorare et eum antea numquam vidisse dixerunt; tum gigas tristissimus fuit.

Cottidie liberi schola finita venerunt et cum gigante luserunt. Sed puerulus, quem gigas valde amavit, non iam visus est. Gigas quidem pueris liberalis fuit, sed amicum brevem videre cupivit et saepe de eo dixit.

“Quem denuo videam velim!” semper inquit.

Anni praeterierunt, et gigas veterrimus et debilissmus fuit. Cum liberis quoque ludere non iam potuit et in magna sella sedens spectavit illos et horto delectavit.

“Mihi est multitudo florium pulchrimorum”, inquit; “sed flores omnium pulcherrimi sunt illi liberi.”

Tempore matutino hiberni diei sibi vestem induens de fenestra spectavit. Nunc hiemem non iam oderat, nam verem modo dormire et flores quiescere novit.

Subito admirans oculos terens spectavit viditque. Re vera spectaculum mirabile fuit. In parte horti longinqua arbor fuit, quae omnino floribus albis et dulcibus tecta est. Cuius rami aurei fuerunt, ex quibus fructus argentei dependerunt, et sub ea puerulus, quem dilexerat amaveratque, statuit.

Gigas laetus delectatusque gradibus descendere contendit, ut in hortum perveniret et, quam celerrime posset, se super caespitem contulit ad puerum. Et postquam ad hunc appropinquavit, vultu ira rubente dixit: “Quis ausus est te vulnerare?”

Nam in pueri manibus fuerunt signa clavorum duorum et duorum clavorum signa fuerunt in pedibus parvis.

“Quis ausus est te vulnerare?” gigas clamat. “Dic mihi, ut illum gladio meo usus occidam.”

“O, haec”, puer respondit, “amoris vulnera sunt.”

“Quis es?” gigas interrogavit et verecundia mirabili affectus humi procumbens puerulum veneratus est.

Puer autem giganti arridens dixit: “Tu olim permisisti, ut in horto tuo luderem. Hodie tu autem me sequaris in hortum meum, cui nomen est paradisus.”

Et cum liberi eo die post meridiem invaderent, gigantem mortuum floribus albis omnino tectum sub arbore iacere viderunt.